Dość często pojawiają się w Salon24 komentarze usiłujące udowadniać, że PRL było państwem niepodległym mimo zainstalowanych w nim sowieckich nadzorców. A tajne służby specjalne w PRL-u, broniące interesów Moskwy tak, jak Jaruzelski bronił socjalistycznej podległości wobec bolszewickiego Kremla — działały w interesie Polski.
Autorzy tych komentarzy zapominają, że agenci sowieckich służb specjalnych oraz sowieccy obywatele — bardzo często sprawowali nawet najwyższe funkcje w sowieckiej kolonii zwanej PRL. Przypomnijmy więc im, że tow. Bolesław Bierut, był obywatelem sowieckim i agentem sowieckiego wywiadu wojskowego GRU oraz NKD. Tow. Bierut nadzorował mordowanie polskich patriotów przez sowieckich i rodzimych komunistycznych bandytów oraz sowietyzował Polskę za pomocą NKWD i armii sowieckiej. Początkowo, tow. Bierut sprawował funkcję szefa komunistycznej władzy ustawodawczej, czyli tzw. Krajowej Rady Narodowej (KRN), a później prezydenta PRL. Innemu sowieckiemu obywatelowi Konstantemu Rokossowskiemu, komuniści przyznali stopień marszałka w LWP. Rokossowski pełnił funkcję "polskiego” ministra obrony narodowej. Jego niewątpliwą zasługą było podporządkowanie inwestycji krajowych w PRL sowieckim potrzebom zbrojeniowym, co doprowadziło powszechnej nędzy oraz do załamania gospodarki w Polsce.
Jeszcze inny agent stalinowskiej Informacji Wojskowej w LWP (od roku 1946), ściśle tajnej służby ściśle podporządkowanej sowieckiemu kontrwywiadowi Smiersz oraz NKWD — tow. Jaruzelski — pełnił później m.in funcje: posła na Sejm, ministra obrony jako generał sowietyzowanej przez siebie "armii ludowej" w PRL, przewodniczącego Rady Państwa (Rada Państwa była "zbiorowym” prezydentem w PRL), I sekretarza Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR była następczynią PPR, której jednymi z twórców byli agenci NKWD, tow. Gomułka i tow. Bierut). Zakończył on swoją komunistyczną karierę jako prezydent RP w latach 1989-1990.
Parę faktów z historii początków okupacji sowieckiej w Polsce
A więc dla przypomnienia, parę faktów z historii początków okupacji sowieckiej w Polsce oraz utworzenia rządu komunistycznego z sowieckich marionetek przez lata kształtowanych przez Stalina. A także o kształtowaniu „bojowników komunizmu” przez szkoły PRL, wyborze „przyszłości” przez agenturę — za pomocą niszczenia archiwów przez wszelakie służby bezpieczeństwa PRL. I na zakończenie o wspieraniu działalności tych służb przez liczne i aktywne środowiska postkomunistyczne, czy lewackie.
Poniżej fragmenty kilku rozdziałów z książki „Komunizm w Polsce. Zdrada, zbrodnia, zakłamanie, zniewolenie”. Do tej książki warto sięgnąć. Bowiem przedstawione są w niej fakty o powstaniu ideologii komunistycznej — od refleksji z epoki oświeceniowej, które odegrały poważną rolę w powstaniu większości XX-wiecznych doktryn politycznych, poprzez Rewolucję Francuską będącą jakby poligonem doświadczalnym dla późniejszych sowieckich metod sprawowania władzy, do ideologii siły i przymusu państwowego zawartej w pracach Marksa, traktującego państwo jako narzędzie panowania "klasowego” nad społeczeństwem. Autorzy kolejno omawiają wszelkie ruchy komunistyczne, które doprowadziły do rewolucji bolszewickiej, a później instalowania władzy sowieckiej w Polsce.
Centralne Biuro Komunistów Polskich
Powołane za zgodą Stalina CBKP [Centralne Biuro Komunistów Polskich] miało być formą uczestnictwa komunistów władających językiem polskim — w tworzonym w Moskwie polskim rządzie. Oficjalnie zadeklarowano, że celem biura jest "kierowaie pracą komunistów w Polskim Komitecie Narodowym, Związku Patriotów Polskich, pokrewnych organizacjach, i w Korpusie Polskim. Zapewnienie współdziałania z Polską Partią Robotniczą w całokształcie pracy politycznej, zwłaszcza na wyzwolonych terenach polskich po przekroczeniu przez Armię Czerwoną granic Polski." W rzeczywistości stalinowscy działacze CBKP nie traktowali stalinowskich bandytów z założonego przez NKWD PPR-u jako równorzędnych partnerów. Pewni zaufania Stalina uważali, że "to oni będą odgrywać nadrzędną rolę w przyszłej zsowietyzowanej Polsce.” [s. 150]
Bojownicy komunizmu
Propaganda komunistyczna służyła stworzeniu fikcyjnej rzeczywistości istnienia komunizmu jako systemu demokratycznego i przyjaznego człowiekowi, systemu gospodarczych sukcesów i cywilizacyjnego rozwoju, za którymi starano się skryć siermiężne realia PRL — totalitarny system sprawowania władzy, wszechobecną biedę i upadek intelektualny. Indoktynację prowadzono za pośrednicywem prasy i radia, a od połowy 1952 roku także telewizji. (. . .)
Ideologizacja obejmowała także szkoły. W książce ‘Praca wychowawcy klasowego’ zapisano: ‘Przed szkołą stoi zadanie o wielkiej doniosłości państwowej — wychowanie uświadomionych politycznie, uzbrojonych w światopogląd marksistowsko-leninowski, wysoce wykształconych i wszechstronnie rozwiniętych obywateli kraju socjalizmu, gorąco miłujących swoją ojczyznę, bezgranicznie oddanych partii Lenina-Stalina.” (. . .) [s. 245, 246]
Przeszłość na przemiał
Wybór ‘przyszłości’ i radykalna amnezja dotycząca biografii osób z politycznych, gospodarczych czy kulturalnych salonów została rozszerzona także na ewentualną współpracę z komunistyczną policję polityczną. Pierwszym symptomem zabezpieczenia ‘środowisk służb’ było niszczenie materiałów archwalnych i operacyjnych SB. Rozpoczęto je już latem 1989 roku. W MSW odpowiedzialni za to byli m.in. generałowie Henryk Dankowski, Tadeusz Szczygieł, Krzysztof Majchrowski i Józef Sasin, a w Wojskowej Służbie Wewnętrznej m.in. gen. Edmund Buła. Niszczenie archiwaliów trwało do końca 1990 roku.” [s. 403]
Warto też przypomnieć parę zdań z rozdziału „Lewacy wystąp”
W demokratycznej Polsce postkomuniści mogą liczyć na wsparcie ideologiczne licznych i coraz aktywniej się rozwijających środowisk lewackich. Ich wspólną cechą jest absolutna relatywizacja wszelkich sfer życia publicznego i prywatnego i przypisywanie sobie prawa do ingerencji w nie. W sferze filozoficznej współczesne lewactwo opiera się najczęściej na postmoderniźmie. Jego polski nurt jest reprezentowany chyba napełniej przez byłego marksistę i rewizjonistę Zygmunta Baumana. W sferze społecznej odwołuje się do ‘politycznej poprawności.’” [s. 405, 406]
______
„Komunizm w Polsce. Zdrada, zbrodnia, zakłamanie, zniewolenie”. Wydawnictwo Kluszczyński, Kraków.
W książce opublikowano materiały autorów: Włodzimierz Bernacki, Henryk Głębocki, Maciej Korkuć, Filip Musiał, Jarosław Szarek, Zdzisław Zblewski.
W 2003 roku ukazała się druga część "Czarnej księgi komunizmu" także opracowana przez Stephane Courtois, tym razem pod ironicznym, nawiązującym do bolszewickiej, komunistycznej „Międzynarodówki” tytułem „Du passe faisons table rase! Histoire et memoire du communisme en Europe”. Można przetłumaczyć jako „Wyrzućmy pamięć o przeszłości na śmietnik! Historia i pamięć o komunizmie w Europie”. Zob. Jacek Kubiak "'Czarna księga komunizmu' — ciąg dalszy"...
