Marksizm jest religią karykaturalną i podszytą złą wiarą

"Doktryna Marksa z powodu zawartych w niej braków i niespójności nie dorasta oraz nigdy nie dorastała do roli, jaką chciano jej narzucić. (…) Uważam więc, że marksistowska doktryna jest wadliwa nie w porównaniu z faktami, lecz sama w sobie. (…) Marksizm poważnie skaził ducha buntu, który w minionym stuleciu jaśniał tak czystym blaskiem w naszym kraju. Domieszał on naraz pozornie naukowe strzępy, mesjanistyczną wymowę i wypaczające go rozpasanie pragnień"[i] — napisała Simone Weil w 1938 roku w eseju o sprzecznościach marksizmu.

W okresie kiedy Simone Weil pisała tę opinię — w oparciu o idee marksizmu, czyli tej, nie tylko że wadliwej, lecz także wręcz bandyckiej marksistowskiej doktryny komunistycznej — marksiści wymordowali już dziesiątki milionów niewinnych osób. Bowiem, w ramach zaspokojenia rozpasanych pragnień komunistycznych zawodowych morderców — ta bolszewicka komunistyczna doktryna żądała od swoich zwolenników masowych mordów wszystkich przeciwników komunizmu.

Weil podkreślała braki oraz płytkość tej, pozornie naukowej doktryny marksistowskiej.O tym, że komunizm jest religią pisali także polscy oraz rosyjscy uczeni jeszcze w latach 20. czy 30. ubiegłego wieku.[ii] Jednym z polskich badaczy, którzy podkreślali także i bolszewicki komunistyczny mistycyzm był Konstanty Grzybowski, który w pracy z 1929 roku o ustroju Związku Sowieckiego napisał:

Bolszewizm jest walką z mistycyzmem

"Bolszewizm jest walką z mistycyzmem w ten sposób toczoną, że się sam przeradza w mistycyzm. Jak dla Cromwellowskiej rewolucji Bóg był uzasadnieniem i usprawiedliwieniem działalności dyktatora, tak w bolszewickiej rewolucji dyktatorski proletariat szuka swego uzasadnienia w dogmatycznie, bezkrytycznie, religijnie przyjmowanej materialistycznej  historiozofii. Proletariat odgrywa rolę zbawcy i odkupiciela, a 'rewolucja‘, 'rewolucyjność‘ zastępują religijne natchnienie, ekstazę."[iii]

O tym, że komunizm w swojej istocie jest religią — pisał też Mikołaj Bierdiajew, rosyjski filozof wolności, który pod groźbą rozstrzelania musiał opuścić bolszewicką Rosję Sowiecką w 1922 roku. W wydanej na Zachodzie w 1939 roku książce  "Niewola i wolność człowieka", którą  uważał za jedno ze swoich podstawowych dzieł — zajął się zagadnieniem przyczyn zniewalania człowieka. Jedną z takich ucieczek od wolności jest podporządkowanie przez kogoś swojego życia jakiemuś kultowi, chociażby był to nawet i kult marksizmu — pozornie mesjanistycznego i łatwo wyjaśniającego swojemu wyznawcy działanie otaczającego go świata. Dlatego, wyznawcy wszelkich odmian marksizmu, czy komunizmu są ludźmi zniewolonymi.

Człowiek zniewolony nigdy nie jest w pełni człowiekiem

"Człowiek zniewolony nigdy nie jest w pełni człowiekiem. Nieprzezwyciężalne dążenie do ucieczki od wolności rodzi zniewolenie, którego człowiek nawet nie zauważa. Nad dziejami człowieka unosi się więc duch Wielkiego Inkwizytora, który po prostu śmieje się z bezsensownego szamotania się człowieka między wolnością i niewolą."[iv] A komunistyczne zniewolenie człowieka nieuchronnie prowadzi go do nieludzkich zbrodni. Takie doświadczenia przynosi historia zaprowadzania oraz  budowy  komunizmu w Związku Sowieckim oraz  we  wszystkich innych krajach, w których komuniści uzyskali władzę.

"Komunizm," pisał Bierdiajew[v] —"nie jako system socjalny, lecz jako religia — fanatycznie sprzeciwia się wszystkim innym religiom, zwłaszcza chrześcijaństwu. Komunizm pragnie, by samemu stać się religią i zająć miejsce chrześcijaństwa ponieważ uważa, że odpowiada na wszystkie religijne potrzeby duszy ludzkiej, oraz nadaje znaczenie ludzkiemu życiu. Komunizm jest integralny; tłumaczy znaczenie całego życia, a także uważa, że jedynie ta ideologia może identyfikować się ze sferą społeczną. Dlatego kolizja komunizmu z innymi religijnymi wierzeniami jest nieunikniona. Brak tolerancji i fanatyzm zawsze przychodzą ze źródeł religijnych. Wyłącznie naukowa, lub czysto intelektualna teoria nigdy nie mogłaby być tak nietolerancyjna i fanatyczna. Jako wiara religijna — komunizm wyklucza inne religie z życia."

Proroctwa zarówno Marksa, jak późniejszych marksistów okazały się fałszywe

To, że proroctwa  Marksa okazałysię nie tylko wadliwe, lecz także i fałszywe — co jednak,  nigdy i w niczym nie narusza stanu duchowej pewności wyznawców komunizmu. Zwrócił na to uwagę Leszek  Kołakowski w wydanej w 1978 roku swojej monumentalnej rozprawie o marksizmie,[vi] w której także podkreślił, że marksizm funkjonuje jako swego rodzaju religia dla bolszewickich fanatyków.

"Prawie wszystkie proroctwa zarówno Marksa, jak późniejszych marksistów okazały się fałszywe, nie narusza to jednak stanu duchowej pewności, w jakim żyją wyznawcy, nie inaczej, niż we wszystkich oczekiwaniach znanych z chiliastycznych ruchów religijnych; pewność ta nie wspiera się bowiem na żadnych empirycznych przesłankach, żadnych domniemanych ‘prawach historycznych’, ale wyłącznie na psychologicznej potrzebie pewności. W tym samym sensie marksizm pełni istotne funkcje religijne i skuteczność jego ma ma religijny charakter; jest to jednakże religia karykaturalna i podszyta złą wiarą, ponieważ swoją doczesną eschatologię próbuje przedstawiać jako osiągnięcie naukowe, czego mitologie religijne nie czynią. (…)

Byłoby absurdem twierdzenie, że marksizm jako przyczyna sprawcza wyprodukował, by tak rzec, dzisiejszy komunizm. Komunistyczna doktryna nie jest jednak, z drugiej strony, żadną ‘degeneracją’ marksizmu, ale jedną z jego możliwych interpretacji, a nawet interpretacją dobrze podbudowaną, chociaż sprymityzowaną i okrojoną."[vii]

W religii sowieckiej są czterej ewangeliści

O tym jak w sowieckiej propagandzie odbijało się to zniewolenie napisał Hugo Steinhaus, polski matematyk mieszkający we Lwowie, który po zajęciu Lwowa przez armię sowiecką w 1939 roku — w  ten sposób opisał tę wręcz bolszewicko-kultową nachalność sowieckiej propagandy:  

"W religii sowieckiej są czterej ewangeliści: Marks, Engels, Lenin i Stalin. Ich portrety, nadnaturalnej wielkości, wiszą wszędzie. Marks z olbrzymią brodą, Engels z liberalną bródką połowy XIX wieku, Lenin ze szpicbródką, Stalin już tylko z wąsami - uśmiechnięty i różowy, jak przystało na ‚przyjaciela narodów i słoneczko‘. Lwów był literalnie obsypany tymi portretami w różnych formatach. Czasem na balkonach wystawiano kukiełki mające przedstawiać Lenina. Taka realistyczna kukiełka wyglądała jak trupek. Ohyda tej rzeźby budziła u naszych przechodniów uśmiech politowania."[viii]

Komunistyczni bandyci i apologeci marksizmu w XXI w.

Gdyby nie masowość komunistycznych zbrodni wynikająca bezpośrednio z marksistowskiego  rozpasania  pragnień oraz pozornie naukowych strzępów tej doktryny, a także bolszewickiego mistycyzmu oraz pełnienia przez marksizm istotnych funkcji religijnych — na początku XXI wieku, a więc już po upadku bandyckiego państwa sowieckiego — marksizm mógłby „u naszych przechodniów“ wzbudzać wyłącznie tylko antykomunistyczną pogardę dla kultowych wyznawców tej morderczej doktryny. Jednak marksistowski komunizm oprócz pogardy, ciągle wzbudza obawy — z powodu istnienia zarówno jego zwolenników, jak i apologetów zakłamujących prawdziwe oblicze tej prymitywnej doktryny.

Tym bardziej, że ciągle znajdują się lewicowi autorzy zakłamanych książek dla których: „w praktyce XX-wieczny komunizm był w dużej części mechanizmem modernizacyjnym odnoszącym sukcesy w gospodarczo opóźnionych społeczeństwach, gdzie jego sukces został ostatecznie osądzony w kontekście możliwości dostarczenia przezeń rozwoju społecznego.”[ix] Ci apologetyczni wyznawcy marksizmu i komunizmu — nawet nie zauważają ponad 100 milionów ofiar zamordowanych w XX wieku przez różne rządy komunistyczne. 

Także i w Polsce znajdują się wyznawcy bolszewizmu stalinowskiego, którzy zapowiadają w kraju nowe masowe mordy przeciwników komunizmu w imię zaprowadzenia sowieckiej rewolucji proletariackiej. Jednym z tych komunistycznych bandytów jest neostalinista Michał Nowicki, który na stronach swojego portalu LBC m.in. zachwalał stalinowskie mordy na Polakach oraz zapowiadał, że: “terror rewolucyjny powinien uspokajać masy (...) Zadeklarowanych kontrrewolucjonistów najlepiej karać na miejscu (...) Kontrrewolucjonista zasługuje na najwyższy wymiar kary (...)!"[x]